30 χρόνια μετά την ανακάλυψη του aids, ακόμα δεν έχει βρεθεί το φάρμακο ή το εμβόλιο που θα μας προστατέψει οριστικά από αυτό. Παρόλα αυτά έπειτα από τις σπουδαίες ανακαλύψεις που έχουν γίνει στον χώρο της ιατρικής, τα πρώτα φάρμακα που χρησιμοποιούνταν στην αντιμετώπιση του ιού θεωρούνται πλέον αρχαία και τη θέση τους έχουν πάρει, νέα, αισθητά βελτιωμένα σκευάσματα. Έτσι ενώ στην δεκαετία του ’80 σπανίως βρισκόταν κάποιος που 2 χρόνια μετά την ανακάλυψη του ότι έχει aids, κατάφερνε να είναι ακόμα στη ζωή, στις μέρες μας οι ασθενείς περισσότερο χαρακτηρίζονται ως χρόνια πάσχοντες παρά ως ετοιμοθάνατοι. Παρόλα αυτά και ενώ μόνη ουσιαστική υποχρέωση του ασθενούς είναι πια να ακολουθεί την φαρμακευτική αγωγή (που πλέον μπορεί να είναι και ένα μόνο χάπι την ημέρα, χωρίς μάλιστα τις παρενέργειες άλλων εποχών) υπάρχει εδώ και χρόνια μια ομάδα αρνητών του aids που έχει καταλήξει να είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την ίδια την ασθένεια.Αν η σεξουαλική υγεία ήταν θρησκεία, οι αρνητές του aids θα ήταν οι πιο επικίνδυνοι αιρετικοί.
Αυτή η <<ομάδα>> που περίπου από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 εξαπλώθηκε πέρα από τα σύνορα των Η.Π.Α. όπου και εμφανίστηκε, έχει φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς. Υποστηρίζει χονδρικά(τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον), ότι ναι μεν ο hiv υπάρχει αλλά δεν έχει ως τώρα βρεθεί τεκμηριωμένο αποτέλεσμα ότι προκαλεί το aids. Άρα δεν υπάρχει aids και όσοι ασθενείς διαγνωσθούν με hiv πεθαίνουν λόγω των πολύ ισχυρών φαρμάκων που τους δίνονται.
Όλα αυτά χωρίς καμία απόδειξη, ούτε καν με αποχρώσες ενδείξεις. Οι περισσότεροι αρνητές του aids είναι οροθετικοί που στην ύστατη προσπάθεια τους να πιστέψουν ότι δεν είναι ασθενείς ακολουθούν τυφλά αυτή την αίρεση. Μπροστάρηδες βέβαια στην όλη προσπάθεια είναι κάποιοι γιατροί, μη εγνωσμένης πάντως αξίας, οι οποίοι έπεισαν τους οροθετικούς ότι δεν πάσχουν από τίποτα και το μόνο που έπρεπε να κάνουν για να γίνουν καλά θα ήταν να κόψουν τα φάρμακα.
Και αφού ξεπεράσαμε αρχικά αυτόν τον κοινωνικό μεσαίωνα της κατακραυγής συγκεκριμένων ομάδων (ή μήπως δεν τον ξεπεράσαμε) βρισκόμαστε εν τω μέσω ενός άλλου μεσαίωνα αρκετά πιο επικίνδυνου(τουλάχιστον για την δημόσια υγεία) που αυτή τη φορά έρχεται από τα μέσα. Η ελπίδα που αναγκαστικά γίνεται τυφλή πίστη και που γίνεται θεωρία συνωμοσίας απλώς για να μπορεί ο άνθρωπος με hiv να αντέξει ομολογουμένως την πολύ δυσαρεστη θετική διάγνωση του hiv.
Στην Ελλάδα αυτή η <<μόδα>> άργησε κάπως να έρθει. Εμφανίστηκε στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και σημαντικότατο ρόλο έπαιξε η δημοσιογράφος Μαρία Παπαγιαννίδου, οροθετική και αυτή. Η Μαρία Παπαγιαννίδου αν και εξαιρετική δημοσιογράφος και άνθρωπος( για το δημοσιογράφος είμαι σίγουρος, για το άνθρωπος θα ακολουθήσω τη γνώμη όλων αυτών που την ήξεραν και είναι πολύ θετική) οδήγησε πολλούς έλληνες οροθετικούς στο μονοπάτι της άρνησης που ενδεχομένως να τους οδήγησε και στο θάνατο.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ
Η Παπαγιαννίδου ήταν από τις πρώτες ελληνίδες που διαγνώστηκαν με hiv, το 1985 και το 2006 αποφάσισε να σταματήσει την φαρμακευτική αγωγή. Γράφοντας 3 βίβλια σχετιζόμενα με την <<απάτη>> του aids, συζητήθηκε έντονα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ταυτόχρονα εκείνη την εποχή θα έβρισκε τον έρωτα στο πλευρό του μη οροθετικού Καναδού Ζυλ Σεν πιερ τον οποίο και θα παντρευόταν.
Μέχρι εδώ όλα καλά καθώς η Μαρία Παπαγιαννίδου είχε μια άποψη που ακολούθησε πιστά μέχρι τέλους. Όλα καλά(στο πλαίσιο του ότι ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει), ακόμα και για το ότι ήταν δημόσιο πρόσωπο και εξέφραζε απόψεις που μπορεί να έθεταν σε κίνδυνο τις ζωές κάποιων. Το μεγάλο φταίξιμο από δω και πέρα έχουν τα Μ.Μ.Ε. και τα lifestyle περιοδικά. Διότι πια ήταν η αντίδραση στα βιβλία και στις δηλώσεις της συμπαθούς κατά τα άλλα Μαρίας Παπαγιαννίδου;
Το 2007 βραβεύεται με τον τίτλο γυναίκα της χρονιάς για το έτος 2006. Μια βράβευση που ήρθε για το πρώτο της βιβλίο. Γράφει 2 ακόμα βιβλία βασισμένα στη ζωή της και στις απόψεις των αρνητών της ασθένειας. Τα έντυπα και τα τηλεοπτικά κανάλια την κυνηγούν, ζητούν χρόνο μαζί της, όχι για να εκφράσουν τις επιφυλάξεις τους για το πώς νίκησε το aids ή για το ότι δεν υπάρχει aids όπως χαρακτηριστικά δηλώνει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, αλλά για να της δώσουν συγχαρητήρια και να δεχθούν χωρίς αντίλογο τα όσα λέει. Μοιραία μπορούμε να θεωρήσουμε ότι τα χρόνια της απόλυτης παντοδυναμίας της, τα χρόνια που μπορούσε να βγαίνει στην tv και να δηλώνει ότι θέλει χωρίς αντίλογο παρά μόνο με το χειροκρότημα, έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή πολλών οροθετικών που έπαψαν να ακολουθούν τη φαρμακευτική τους αγωγή. Το να είσαι όμως αρνητής του aids στις μέρες μας, σκοτώνει περισσότερο από το ίδιο το aids.
Δυστυχώς η Μαρία Παπαγιαννίδου δεν είχε δίκιο. Πέθανε την Κυριακή του Πάσχα του 2012 μετά από επιπλοκές της υγείας της, επιπλοκές που σχετίζονται με τον ιό. Από όλη αυτή την ιστορία κρατάμε την <<ώριμη>> στάση των ΜΜΕ.
https://www.youtube.com/watch?v=NCYjVkX4YX4 (στο μεσημεριανό εξπρές σε μια συνέντευξη της εποχής της τριετίας της παντοδυναμίας της-2007-2010)
https://www.youtube.com/watch?v=tCGVZ6oWoTA (και φυσικά στον άρχοντα τέτοιων ιστοριών Κώστα Χαρδαβέλλα. Η παρουσίαση της Παπαγιαννίδου από τον δημοσιογράφο ξεκινά ως εξής: για το aids υπάρχει ελπίδα. Καλωσορίζουμε την πρώην ασθενή του aids κυρία Μαρία Παπαγιαννίδου)
https://www.youtube.com/watch?v=uU3hzCRh7Pw (ακόμα και με τον σπουδαίο Βασίλη Βασιλικό στην σημαντικότερη και μακροβιότερη εκπομπή βιβλίου στην Ελλάδα το Άξιον Εστί. Και με τον Βασιλικό να την κοιτά με ανοικτό το στόμα και να γελάει με τα αστειάκια της)
https://www.youtube.com/watch?v=TuW_u7ljNtU (στην παγκόσμια ημέρα υγείας(την πιο σωστή μέρα) στο Έχει γούστο της Μπήλιως Τσουκαλά. Οφείλω να πω ότι η Μπήλιω παρουσίασε τουλάχιστον κάποιον αντίλογο.